Nie miałem ostatnio ani weny, ani
ochoty, ani nawet czasu, by napisać coś nowego, stąd przed przystąpieniem do
tego wpisu musiałem zgarnąć z bloga trochę kurzu, ale co tam, nic na siłę.
Chociaż czas to w sumie miałem.
Fakt, że ostatnio dużo przemieszczam
się po mieście sprawił, że chcąc, nie chcąc, przypatruję się ludziom, którzy
mnie mijają. No więc zdarzają się ludzie wyglądający całkiem normalnie (jak
patrzę na siebie w odbiciach to też mi się wydaje, że tak wyglądam), są też
tacy, którzy ociekają tak zwanym SWAGIEM i ledwo można koło nich przejść, tak
wielkie mają ego. Są też panowie żule menele, podbijający swoje stawki, bo tak
jak kiedyś prosili o groszowe kwoty, tak teraz licytację zdarza im się zaczynać
od trzech złotych wzwyż. Widziałem nawet elbląskiego Quasimodo i zastanawiałem
się kto go wypuścił z katedralnej dzwonnicy, jednakże pomimo tego że zgarbiony,
z paskudnym wzrokiem i ohydnym uzębieniem (a raczej brakiem takowego), był
ubrany tak, jak pewnie ubierają się dzwonnicy w dzisiejszych czasach – w dresy.
Jednak najwięcej mijanych przeze
mnie ludzi ma w tym mieście siwe włosy i porusza się nieco wolniej niż reszta.
No nie mogę się oprzeć wrażeniu, że co druga osoba w tym mieście to taka, którą
można zakwalifikować jako „starszą”. Uświadomiłem sobie przy tym, że natknąłem
się już na dobrych kilka różnych typów ów starszych osób, czy to kolektywnie,
czy osobiście.
Jeśli chodzi kategorię numer
jeden, to jest sobie szeroka grupa na przykład, głównie płci żeńskiej, którą na
potrzeby akapitu nazwę predator-drapieżca. Typ ów uaktywnia się głównie w dwóch
miejscach – w komunikacji miejskiej i w kościele. Przykładowo: jadę sobie
autobusem. Niby spokój, wolne miejsca, mały ruch. Siedzę więc sobie i patrzę w
okno. Tu drzewko, tam rozkopy. Sielanka. Przystanek. Wsiadają. Rozglądam się
niepewnie, bo niby są wolne miejsca, ale to moje jest dla predatorów
najładniejsze. No nic, siedzę dalej. Starszyzna razem ze swoimi torbami usadza
się dookoła, mi nadal głupio, ale okej, może nie zaatakują. Tylko spozierać będą.
A jak ktoś już ustąpi miejsca, to zakrzykną, że nie trzeba, ale i tak siądą,
często w kolektywie, żeby PLOTKOWAĆ. O sobie, o innych, o innych innych i o
panu premierze. Predatory najczęściej wysiadają i wsiadają w dwóch
lokalizacjach – na rynku (przede wszystkim) albo przy szpitalu. Rynek to, zdaje
się, takie ich gniazdo, bo zawsze oblegają tłumnie pobliskie przystanki i
spoglądają spod byka na Bogu ducha winnych ludzi, troszcząc się przy okazji o
swoje cenne reklamówki. I torby. Torby są znakomitym narzędziem podczas walki o
miejsce w kościele. Zdarzało mi się na Wielkanoc chodzić w niedzielę na
rezurekcję o szóstej rano. Jak przychodziłem chwilę przed czasem, to naturalnie
kościół był już pełny, chociaż chwilę później miała się zacząć procesja.
Procesja dość zabawna, bo polegająca na zrobieniu trzech run dookoła kościoła
(Jezus zmartwychwstał, walimy okrążenia). Predatory, wychodząc na tor,
zostawiały torby w ławkach, żeby służyły jako ich godni zastępcy. Nigdy nie
zrobiły trzech kółek – po pierwszym wracały do toreb, bo te były już smutne i
stęsknione. Inny typ z tych kolektywnych to Starsi Ludzie w Sklepie,
Niezdecydowani Troszkę. Tu również prym wiodą panie. Ktoś, kto czytał moje
poprzednie wpisy doskonale wie, jak uwielbiam robić zakupy (podpowiedź –
wcale), a jeszcze bardziej uwielbiam je, gdy muszę czekać zatrważającą liczbę
czasu na swoją kolej, bo urocza starsza pani nie może się, na przykład,
zdecydować między farbą do włosów jedną, a drugą. A przecież najprościej wziąć
fioletową albo czerwoną, postawić włosie do góry i wozić się po rynku. Hiohio.
No a osobiście? Jak lecimy w
prywatę, to muszę wymienić moich sąsiadów z pierwszego piętra – uroczy starsi
państwo, którzy, w momencie gdy dookoła mamy powoli chyba więcej rozwodów niż
ślubów, są dla mnie świetnym przykładem tego, że przysięgi małżeńskie jednak da
się spełnić. Widuję czasami też na ulicy inne takie fajne parki z,
prawdopodobnie, kilkudziesięcioletnim stażem i aż trudno mi się wtedy nie
uśmiechnąć pod nosem, bo widok idących za rękę dziadków jest dużo bardziej
urzekający niż patrzenie na zakochanych 14-latków głaszczących się po noskach
gdzieś na ławce. Do tego Pani Sąsiadka Z Pierwszego Piętra jest zaskakująco
nowoczesna (kolejna kategoria) – nauczyła się obsługiwać komputer i telefon, ma konto na fejsbuku i
przegląda youtube’a – szczerze godne podziwu! Podobnie babcia jednego z moich
uczniów, która powitała mnie kiedyś z mp4 w ręku, słuchawkami na uszach,
pytając wnuczka, czy wyśle jej piosenki przez bluetootha. Coś pięknego.
Ewenementem jest oczywiście moja
niezbyt nowoczesna inna pani sąsiadka, z dołu, o której wspominałem już kiedyś,
a którą doskonale kojarzą też wszyscy bliżsi mi znajomi. Jak ktoś nie czytał i
nie jest moim bliskim znajomym (no sorry) to tylko powiem że pani sąsiadka
musiała co najmniej dostać w głowę marmurowym posągiem (osiem razy) co zostało
poprawione zrzuceniem jej na głowę z dziesiątego piętra. Skutkuje to wzywaniem
policji w momencie gdy, będąc sam w domu, leżę w łóżku, gonieniem mojej mamy
pod blokiem krzycząc, że modli się by stało się coś jej i jej dzieciom (o
cholera, czyli mi też), a potem grzecznym pójściem do komunii w kościele, z
tego co słyszę. ZŁOTA KOBIETA. Widziałbym ją w jakimś stylowym ubraniu; na
przykład kaftanie bezpieczeństwa.
No i jest jeszcze moja własna
babcia, która jest babcią dość Klasyczną, a więc taką, która uwierzy że nie
jesteś głodny dopiero wtedy, kiedy złamie się pod tobą krzesło. Klaszcze, gdy
Anna Maria Wesołowska wyda dobry wyrok, a także została upamiętniona na zdjęciu
z Google Street View, gdzie filuje za oknem, przez firanę, co to za samochód z
jakimś ustrojstwem na dachu. Ma swoje dzikie wizje i nie uznaje innego sposobu
przemieszczania się niż autobusem. Mimo wszystko szanowna Babcia jest SPOKO. Jestem
pewny, że nie modli się o cudzą krzywdę, a nawet nauczyła się obsługiwać
telefon, więc też idzie w stronę tej nowoczesności, i fajnie. Nawet dostałem
kiedyś od niej smsa. Pustego, ale zawsze.
Walnąłbym teraz jakąś błyskotliwą
puentę, ale cóż można powiedzieć – nie wszyscy starsi ludzie to mohery, nie
wszyscy są w ogóle tacy sami (pierniczę, ale ze mnie filozof). Zaciekawiło mnie
tylko, że pisząc o starszych ludziach w ogóle, wyszło mi na to, że w większości
pisałem o starszych kobietach. Ci dziadkowie to jacyś tacy niepozorni chyba.
P.S. Intro do Up, z którego
obrazek, to najlepsze love story ever.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz