o sobie samym

Tak, to ja.

Zauważyłem, że najtrudniejszym zadaniem, jakie mogę postawić ludziom na lekcjach, jest opowiedzenie o sobie. Pal licho gramatykę, słownictwo, konstrukcje – polecenie wymienienia swoich wad i zalet to najgorsze świństwo, jakie mogę zrobić. Nie wiem tylko czemu; może dlatego, że własnych wad najczęściej nie chcemy widzieć, a zaletami ciężko podzielić się tak, by nie wyjść na snoba. Wszyscy tacy skromni. Serio, to jest aż TAK trudne?

Sprawdzę.

Łukasz B. o Łukaszu B. Może powinienem chlapnąć sobie browar, żeby być trochę bardziej kreatywnym, ale że moi uczniowie nie siadają ze mną pod wpływem (no, mam nadzieję), to zostanę uczciwy. O, pierwsza zaleta. Urodziłem się w 1991 roku, tydzień po terminie, dwudziestego pierwszego listopada. Tym sposobem rzutem na taśmę załapałem się na bycie zodiakalnym Skorpionem. Mój poród przyjmowała pijana pani lekarz. Dobrze, że nie urwała mi głowy. Z drugiej strony nie wiem, kto jej pozwolił wykonywać zabieg. Radzono potem mojej mamie, by nazwała mnie Januszem, bo miał wtedy imieniny. Nie wiem, co to za logika, ale cieszę się, że jednak jestem Łukasz.

Pierwsze, co powiedziała o mnie jedna z dwóch moich babć to to, że jestem najbrzydszym dzieckiem

na porodówce. Bardzo krzepiące.

Nie wiem, jakie jest moje pierwsze wspomnienie. Mam ciocię, która podobno pamięta tyle, że nie zdziwiłbym się gdyby na którymś rodzinnym spotkaniu opisała ze szczegółami wygrany przez siebie wyścig do komórki jajowej. Ja akurat mam tendencję do pamiętania rzeczy niepotrzebnych, mówiąc szczerze, takich jak dokładna data jakiejś imprezy, słów, które ktoś wypowiedział, i innych tego typu pierdoł (za to historycznych dat i definicji na testy nigdy nie mogłem spamiętać, dziwna sprawa). O tym, co porabiałem za gówniarza, wiem głównie z opowieści mamy i starych nagrań na VHS. Na przykład, byłem wielkim fanem Polskiego Zoo. To był taki program satyryczny o polityce, gdzie przedstawiciele ówczesnego Rządu przedstawieni byli jako kukły-zwierzęta. Po nocach potrafiłem to oglądać. Fajne były te kukły. Poza tym, oczywiście, zagrywałem się w pegazusa, oglądałem filmy Pixara i Disneya, czytałem komiksy z Kaczorem Donaldem, zacząłem rysować pierwsze „większe” rysunki, a także zapełniałem 96-kartkowe zeszyty komiksami własnego autorstwa. Mam to wszystko do dzisiaj i jestem niemal przerażony moją dziecięcą fantazją, która zresztą nakręcała się z wiekiem, do tego stopnia, że w jednym z moich komiksów Kaczor Donald, z dziobem wyglądającym – przypadkowo - jak poroże, współpracował z Supermanem i Batmanem.

Twórcza strona mojej osobowości przebijała się zresztą przez całe życie. Tak jak wspomniałem, od małego lubiłem rysować, pisać zresztą też – okazyjnie tworzyłem wiersze (bardzo kiepskie, miałem wtedy jakieś 10 lat), wypracowania na polski zawsze pisałem z przyjemnością, zdarzało mi się nawet opisywać jakieś pojedyncze dni swojego życia, ot tak, z nudów. Z kolei parę lat temu zapisałem 400 stron zeszytowych czymś, co miało być powieścią. Nie skończyłem tego, bo uznałem w pewnym momencie, że okrutne gówno, ale zachowałem sobie na pamiątkę i czasem wracam do tego rękopisu. Miałem fajne pomysły, ale nie umiałem ich ładnie ubrać w słowa. Czasem myślę, że wrócę do tego i poprawię. Może i wrócę.

***

SKORPION – OPIS ZNAKU ZODIAKU.

Skorpiony są znane ze swoich intensywnych odczuć, determinacji i silnego zaangażowania we wszystko co robią. No, skoro tak mówi Internet, to musi to być prawda. I po części jest… Zbyt łatwo się angażuję, zbyt wczuwam w pewne sytuacje, co często kończy się wcale nieprzyjemnie. No dobra, angażowanie się nie zawsze jest złe – szczególnie, jeśli postawię sobie cel, który chcę osiągnąć, wtedy to sama korzyść, mieć takie poczucie misji narzuconej samemu sobie. Tak jak ten blog, na przykład. Już prawie dwa miesiące nie wymiękłem. Całkiem zgrabnie.

Nie lubią powierzchowności i przeciętności. To prawda. Najgorsze, co można o czymś lub o kimś powiedzieć, to „przeciętny”. Lubię, gdy coś wyzwala emocje, pozytywne lub negatywne, ale nie zostawia zupełnie obojętnym. I zawsze mam nadzieję, że tak NIE działa moja twórczość, gdy już się nią dzielę.

Są obdarzone bardzo dużą siłą psychiczną. Oj, nie, nie do końca.

Są wnikliwe, analityczne i nieustępliwe. W tym miejscu zaśmiałem się pod nosem, bo raz, że uświadomiłem sobie że robię – no właśnie - analizę siebie, w dodatku na podstawie jakieś prostej strony o astrologii, a dwa, że to prawda – lubię wnikać i drążyć pewne sytuacje. Czasem to aż się wkurzam na siebie, jak bardzo, bo moja skłonność do plotkowania zaprowadzi mnie kiedyś na stanowisko prezesa Koła Gospodyń Wiejskich, o ile oczywiście takie stanowisko w ogóle istnieje. Dla mojego dobra może lepiej, żeby nie. Tyle dobrze, że nie plotkuję jeszcze z koleżankami mamy. Koleżanki mamy bardzo lubią plotkować, i chyba nawet chciały, żebym to kiedyś zaznaczył, prawdopodobnie po to, żeby o tym poplotkować. Cwane.

***

Zawiesiłem się. Cholera, mówienie o sobie jednak jest trudne. Wybaczcie, uczniowie.

Myśl, myśl, zostaw tę astrologię, wykaż więcej inwencji. Wiem. Wada: łatwo się denerwuję o pierdoły, ale jednocześnie brakuje mi jakiejś stanowczości. Wada/zaleta: Nie potrafię nie pomóc, kiedy ktoś mnie prosi. Zaleta: podobno mam niezłe poczucie humoru. To akurat fajne. Wada: pomimo dobrego poczucia humoru miewam problemy z przebiciem się w nowym towarzystwie (przynajmniej na trzeźwo, i na szczęście rzadziej niż kiedyś, kiedy nie potrafiłem wcale). Wada: dużo narzekam. I tak dalej…

Wyczerpały mi się baterie. Zastanowiłem się tylko, czy ktoś inny podałby za mnie te same cechy w tym samym kontekście, bo kurde, naprawdę ciężko spojrzeć obiektywnie na siebie samego. Albo będziemy mówić, że jesteśmy zajebiści, albo zaparują nam czaszki od myślenia o własnych wadach (patrz wyżej), albo z fałszywą skromnością stwierdzimy, że nie, w sumie to nie jesteśmy nikim specjalnym. Pieprzenie, każdy ma w sobie coś wyjątkowego, o ile znajdzie się ktoś, kto tę wyjątkowość drugiej osoby wykaże. Może to ja powinienem zacząć mówić uczniom, co w nich najlepsze.